Zonnestraal

Margriet was hier al een keer eerder geweest met een vriendin. Ze had plaatsgenomen op een van de boombankjes die Geestmerloo rijk is. De plek voelde heel goed voor haar, rustig maar toch een beetje in de loop. Aan de rand van wat ooit bos zal zijn zo kijkend over de grasvelden met haar kleurige bloemendeken. Bloemen als Margrietjes bloeien daar rijkelijk, vruchtbare grond en aarde, water en zon. Margriet wist toen nog niet dat ze binnenkort al op deze plek zou blijven, voor altijd.

Het is een bewolkte morgen op Geestmerloo. Margriet haar man komt samen met hun kinderen bij het bankje waar Margriet nog een paar weken ervoor zo mooi had gezeten. Juist op die plek komen ze een paaltje slaan. Het is een verdrietig moment, wie had dit nu kunnen vermoeden. En toch, als de plek bijna is bepaald lijkt een zonnestraal die plots door de wolken breekt iets te willen vertellen. Precies op de plek van het paaltje bundelt licht samen. Licht dat doorbreekt, doorbreekt iets. Het lijkt alsof iemand wil zeggen dat dit goed is zoals het is. Nog even de regie van achter de coulissen, schijnend op het podium. Het is een wonderlijk moment, vastgelegd op de gevoelige plaat. Want gevoel dat is er, was er en zal er altijd voor haar zijn. Doorgegeven aan en door haar kinderen. De mooiste bloemen worden als eerste geplukt, Margriet is er één van.

Dag Margrietje, jouw rozen zullen bloeien…

Jacco