Vleugels

Zondagochtend op Geestmerloo, de regen hangt in de lucht. Voor mij een moment om de pas ontstane plekjes nog een laatste keer aan te harken. Nog één keer voordat de natuur zich gaat ontfermen over de geliefden die zo gemist worden.

Soms praat ik tijdens het toedekken van dit laatste stukje aarde daar dan nog even, dat gaat ongemerkt. Zo ook deze ochtend, een plekje van een bijzonder meisje die het niet meer kon vinden in dit leven. Tijdens het harken bedenk ik dan dat het zo mooi zou zijn om op dit moment iets bijzonders te mogen zien. Een teken op afroep: zo werkt het natuurlijk niet.

Ik stap het groene golfkarretje in en vervolg mijn dagelijks rondje naar de natuurspeeltuin.

Nog voordat ik het besef zie ik op het touw van het pontje, dat daar verlaten in het water ligt, een prachtig blauwe ijsvogel. Zo zit ik daar in de kar, kijkend naar dit wonderschone vogeltje in dit magische moment. Ze lijkt terug te kijken. Ik word er stil van en begin een beetje te blozen. In mijn vakantie heb ik  zo lang gezocht naar een ijsvogel die bleef zitten en nu, zonder verwachting, zomaar daar…Ik bedenk dat ik een foto moet maken om het moment vast te leggen. Op dat moment spreidt het vogeltje haar vleugels en vliegt weg. Vastleggen wordt loslaten. Dag meisje, dank je wel!

Jacco