Verdriet

Ik zie hem minstens twee keer per week bij ons op de natuurbegraafplaats. Afgelopen juni is zijn vrouw bij ons begraven. Het verdriet dat hij met zich meedraagt is enorm. Het is duidelijk zichtbaar. Vlak na haar overlijden is meneer veel afgevallen. “Ik heb er gewoon geen zin in, voor mezelf koken”. 

Als hij er is, loopt hij naar het plekje van zijn vrouw en praat dan tegen haar. Vraagt hoe ze het allemaal gedaan heeft, het huishouden en de kinderen terwijl hij veel weg was voor zijn werk. Hij heeft zielsveel van haar gehouden en doet dat nog steeds.

Vaak loopt hij bij ons naar binnen om te laten weten dat hij er is. Meestal neem ik de tijd, doe een kopje koffie met hem en vraag hoe het gaat. Zijn grote verdriet vult dan de ruimte. De gesprekjes doen hem goed. “Het is hier geen begraafplaats maar eigenlijk een ontmoetingsplek” zegt hij. Thuis heeft hij niet veel mensen om zich heen. Weinig vrienden want hij was altijd onderweg. Zijn zoons hebben allemaal een druk leven. De buren zegt hij alleen gedag, meer niet. Soms spreekt hij oud-collega’s.

Laatst vertelde hij dat hij er even aan gedacht heeft om er ook mee te stoppen. Zijn jongste zoon schrok daar erg van. Dus nu blijft hij. Voor zijn zoons. 

Zoals bij vele anderen zie ik hier de verschillende fases van het rouwproces voorbij komen. Het voelt soms machteloos om toe te moeten kijken. Het is mooi als je voorzichtig wat lichtpuntjes bij de ander ontwaart. 

Afgelopen weekend was hij er weer. Het was modderig op de begraafplaats dus hij leende een paar regenlaarzen. Bij het weggaan stopte hij bij het hek en haalde zijn telefoon uit zijn zak. Hij zag de schoonheid van de natuur en nam er een paar foto’s van. Toen wist ik: het komt goed met deze lieverd. 

Caroline