Troostende vogeltjes

Roodborstje tik…. laat me erin!

Nog geen week geleden gierde een ijskoude oostenwind over Geestmerloo. De vijver mocht meteen in het allereerste jaar van haar bestaan veranderen in een heuse schaatsbaan. Menigeen maakte zwierend of bibberend even een rondje.

Maar nu is het lente. Plots. Alsof iemand daarboven een schakelaar heeft omgezet. De wind is zwoel, het zonnetje breekt aarzelend door, de vijver is weer een vijver en…. ontzettend veel enthousiaste vogeltjes weten Geestmerloo als broedplaats te vinden. Zo ook het roodborstje.

Wie houdt er niet van die vrolijke, mooie beestjes met hun oranjerode borst? Werkelijk elk roodborstje zingt. Elk mannetje en elk vrouwtje, in elk seizoen. Ze scharrelen hier vrolijk rond in het jonge gras, op zoek naar insecten en wormen, en springen -hop- van tak naar tak in elke boom. 

Maar wist u dat dat lieve, schattige vogeltje heuse territoriumdrift heeft? Hij duldt geen soortgenoten in de buurt en valt alles aan dat een rode kleur heeft. Oók als dit slechts een bal of een speelgoedauto is. Immers: hij heeft zijn eigen prooien hard nodig om te overleven. Dat is dan ook de reden dat jonge roodborstjes bruin zijn: dan worden zij niet door hun eigen ouders aangevallen.

En, ja, het klopt dat roodborstjes tegen het raam tikken, óók bij ons doen ze dat. Dat is niet omdat zij vriendelijk om een stukje brood komen vragen, maar omdat zij hun eigen spiegelbeeld zien (en aanvallen). 

Of zijn zij toch de ziel van overleden familieleden, zoals vaak wordt gedacht….?

Vast staat in elk geval dat velen het zien in een roodborstje als een vorm van troost ervaren. Zijn oranjerode borst heeft de vorm van een hart. Het lijkt wel alsof het roodborstje wil zeggen: ‘Open je hart, wat er ook op je pad komt. Dan zullen wonden ook weer sneller genezen….’ Wij hopen dat de vele nabestaanden die op dit soort mooie dagen hun dierbare bij ons komen bezoeken, dit ook zo mogen ervaren. Al is het maar voor even…

Maureen