Stil

Op Geestmerloo gebeuren veel bijzondere dingen, wij schrijven daar vaak over. We proberen verdrietige momenten in het licht te zetten, om te denken naar iets waar toch een sprankje hoop vanuit gaat. Mens eigen denk ik, en ja, wie zit er nu te wachten op een dor, kil en hartverscheurend stuk over doodgaan? Wie zit er te wachten op de dood? Toch doe ik het deze keer. Het is onmenselijk om een kind te verliezen, niet te doen eigenlijk. Het is niet te bevatten om op jonge leeftijd de papa of mama van je kinderen te verliezen. Heel plotseling, uit het leven gerukt, onmogelijk te bevatten. Woorden zijn hier niet voor, hoe groots, hard of kwetsend ze ook klinken. Ze zijn nietszeggend en kunnen nooit uitdrukking geven aan jouw intense verdriet. Lief mens, we zien je, voelen zo met je mee. We houden je het liefste vast en kunnen ons nooit voorstellen hoe jij, uniek zoals je bent, je voelt. Zoveel hartverscheurend verdriet, niet te bevatten en zo gruwelijk onwerkelijk. Leeg, hulpeloos, naar lucht snakkend door alle tranen.

Afscheid nemen is gewoon poep. Jouw naam op een schijf, een naam die daar nog niet hoort te staan. Zelfs de hazen vinden hier wat van. 

Stil ben ik, oorverdovend stil is het…

Jacco