Snoeien is groeien

Als afscheid je huis bezoekt, in welke vorm dan ook, kan dat een overweldigende leegte met zich meebrengen. De zon schijnt uitbundig en de bloemen bloeien hun felste kleuren, maar alles voelt grauw en koud. De toekomst onbestendig en oneindig vlak…

 En toch, ergens tussen die kale zware rotsblokken van verdriet, misschien voor het oog nog onzichtbaar, groeit er ook een kwetsbaar, klein, maar heldergroen plantje. Hoe hard de dood ook toeslaat, het leven is er altijd.

Vanuit de leegte kunnen weer dingen ontstaan. En al zal die voorzichtige groei nog lange tijd gepaard gaan met woedende tornado’s en heftige overstromingen van verdriet, elke storm zal een beetje méér opluchten en het licht ietsje harder laten schijnen op wie jij echt bent. Ontdaan van de beschermlaag die zo keihard wegviel. De eindeloze schoonheid eronder blootgelegd. Puur en echt. Jij. 

De schaduw van het wegvallen laat het licht op wat achterblijft zo helder schijnen, dat het zeer doet aan je ogen. De kleine dingen. Het kopje thee, de hand op je schouder. Het stukje vindingrijkheid dat een sprankje hoop brengt in de nieuwe situatie. Een bericht, juist van iemand van wie je het niet verwacht. De liefde, ja, de oneindige liefde en vertederende goedheid van de mensen die nog om je heen zijn. Ieder op zijn eigen manier.

Ieder gebaartje, iedere liefdevolle blik jaagt een grote brok in je keel. Van verdriet en geluk, van genadeloos missen en oneindig hebben. Het ligt zo dicht bij elkaar. Er zit ergens zo een onbeschrijfelijke schoonheid in het opnieuw moeten beginnen. Het goddelijke leven dat door ons heen geleefd wil worden. Dat zelfs in de diepste golven van verdriet, die ons leegschudden, een sprankje nieuwe vreugde valt te ontdekken…

Natuurlijk wilde je niet dat er in je leven gesnoeid werd. Maar groeien zal je.

Maureen