Samen

Drie jaar geleden moest zij afscheid nemen van haar lieve man. Zijn crematie vond plaats op een mooie plek, niet ver van hun geboortegrond. Dat was zo de gewoonte. Maar zijn urn daar achterlaten, zoals zijn voorouders hadden gedaan? Dat was voor haar geen optie, het was niet naast de deur. En zomaar ergens uitstrooien, daar moest ze ook niet aan denken. Hij was tientallen jaren bij haar geweest en bij haar zou hij blijven, tot aan het eind. 

Dus ging hij mee naar Alkmaar… Naar huis, bij haar.

Zij denkt nu na over haar eigen afscheid en komt met haar dochter bij ons kijken. Geestmerloo ligt bijna in haar achtertuin en het hele gezin kent het gebied goed. We laten haar de heuvel zien, waar het frisgroene blad langzaam weer aan de baby boompjes verschijnt. En we staan op het eiland, waar ze tot haar blijdschap in de verte spelende kinderen ziet. Zij houdt van kinderen.

Ja, ze wil hier wel begraven worden, maar hoe moet het dan met haar man? Wij vertellen over de mogelijkheid om een urn mee te laten begraven met een persoon. De wat nerveuze teruggetrokkenheid maakt plaats voor voorzichtige opluchting.

Haar verlegen gezicht opent zich in een brede glimlach. 

Als dat toch eens zou kunnen, verzucht ze. Dan is hij vanaf nu echt voor altijd bij me. Wat zou ik dát fijn vinden….

Maureen