Peace man!

Meestal als ik de hond uitlaat dwalen mijn gedachten wat in het rond. Soms helemaal hier en nu en soms wat meer daar en straks. Hier en nu is vooral voelen en daar en straks voelt anders bedenk ik me. In elk geval : ik liep met de hond en filosofeerde wat in mijn eentje over geboren worden en straks weer gaan. Vaak gaat dit bij mij eerst vooraf met een wijsje in mijn hoofd en u raadt het wellicht, dit keer is het ”de bestemming”. 

Als we gaan, dan gaan we terug vanwaar we komen. Arm, rijk, afkomst, baan, sekse, oud, jong, dik, dun, ziek, zeer, gelukkig, aardig en noem maar op. Iedereen wordt weer gelijk. Je gaat weer terug naar de wortels van je bestaan om misschien aan de andere kant weer door te gaan. Wortels waarmee je je voedde en groeide, dicht bij jezelf. In mijn gedachten loop ik over de natuurbegraafplaats en zie de boomschijven die elk graf kenmerkt door zijn eenheid maar zo divers is als je dichterbij komt en je de teksten leest. Van een afstand lijkt het één, één met de natuur. Ook zo’n schijf heeft net als wij een leven achter de rug. Ontstaan uit een zaadje, gegroeid, volle wind gehad, gebroken, fietsenrek geweest en beplast door hondjes. Zomer, herfst en winter nodig gehad om zich juist weer te kunnen voorbereiden op de lente. En aan het eind, als hij ruimte mag maken voor iets nieuws, mag hij hier nog even wennen en langzaam terugkeren vanwaar hij gekomen is..

Zo gaat dat, allemaal weer hetzelfde, geen extra opgepoetste grafstenen, geen foto’s, geen aparte begraaf gedeeltes meer, geen strak gemaaide buxushaagjes, niet meer denken in hokjes en vierkante meters maar weten dat ‘at the end’ alles één is. We worden weer stof tot nadenken…

We zijn bijna thuis, we landen weer. Ik trek mijn schoenen uit en plof neer op de bank. De hond kruipt warm in haar mandje en rekt zich nog een keer uit en lijkt twee vingertjes in de lucht te steken alsof ze wil zeggen, peace man, at the end zijn we allemaal hetzelfde dusseh doe mij ook zo’n verstelbare canapé..

Jacco