Maak kennis met Laura

Het was een warme zomerdag toen Laura Hertogh de vacature voor Relatiebeheerder bij Geestmerloo door maar liefst drie verschillende bekenden doorgestuurd kreeg. ‘Dit ben jij’, stond erbij. Laura werkte op dat moment al een tijd als uitvaartbegeleider in Amsterdam. Een mooie baan, maar hectisch, met veel reisuren. Bij Geestmerloo kon zij landen, op één plek, en haar ervaring uitbouwen.

Waarom ‘ben jij’ deze functie?

‘Geestmerloo is mijn thuisgebied, ik ben hier in de wijk opgegroeid, ik adem het. Leerde fietsen en paardrijden op een steenworp hier vandaan. Daarnaast voelt natuurbegraven tot in mijn diepste kern als hoe het bedoeld is. De natuur is hier leidend en zo zou het moeten zijn, op veel meer plekken in de wereld. Een aangeharkt park past niet bij mij. Ongerept, wild, schoonheid in de puurste zin. Geen opsmuk, geen tierelantijnen, gewoon puur natuur. De natuur en het rouwproces halen ook het puurste in de mens naar boven. Ik houd ervan om open en kwetsbare gesprekken te voeren. En samen te verstillen.

Hoe vind je het tot nu toe?

‘Nog niet eerder heb ik een baan gehad waarin er zoveel ruimte en vrijheid is om jezelf te zijn. We hebben een ontzettend fijn team, waarin iedereen gerespecteerd wordt. We leren van elkaar en groeien samen. Natuurlijk zijn wij ook gewoon een bedrijf, maar ik sta er zo achter wat we hier doen, dat ik tijdens gesprekken ook heel open en eerlijk naar mensen durf te zijn. Als ik aanvoel dat natuurbegraven niet helemaal bij iemand past, dan spreek ik dat gewoon uit. Dat gebeurt gelukkig bijna nooit.’

Is je werk niet heel emotioneel?

‘Er vloeien regelmatig tranen, maar dat hoeft niet altijd verdrietig of zwaar te zijn. Vaak komen gezonde mensen hier een plek reserveren. Zodat zij daar niet meer over na hoeven te denken. Ze komen dan in een zakelijke modus binnen. Willen van alles weten over de tarieven en de juridische kant. Maar dan komen ze buiten en worden ze stiller. En als ze dan eenmaal een mooie plek bepaald hebben, komen er soms emoties. Het besef dat het leven eindig is, dat ze een mooie bestemming krijgen, dat ze zorgen voor hun nageslacht. Dan voelen ze zich groot en nietig tegelijk. Dat hele scala aan emoties, daarvoor is hier gewoon ruimte. Het mag er zijn. Heel normaal eigenlijk, maar dat maakt het werken hier heel bijzonder.’