Liesbeth

Een tijdje geleden hebben wij Liesbeth hier ontmoet. Een bijzondere vrouw. 

Op een zondag, een aantal weken geleden, kwam zij onverwacht met haar partner bij ons langs. Liesbeth zat in een rolstoel en zag er ziek uit, heel ziek. Maar toch, toen al, leek haar ziekte slechts een schil, die een sprankelende, lieve, warme en bescheiden persoonlijkheid omhulde. Ogen die dof stonden, maar ook een glinster hadden. Haar levenslust verborgen, maar niet ontnomen.

Liesbeth ademde natuur. Voor haar was het vanzelfsprekend om bij ons haar eigen plek uit te kiezen. En een mand. Dat deed ze op haar laatste krachten. 

Een paar weken daarna komt Liesbeth opnieuw bij ons, liggend in haar mand, liefdevol omhuld door schapenwol. En door haar partner, familie, vrienden en collega’s. Die zonder enige haast, met een lach en een traan stil staan bij haar leven, bij wie zij was. Nog even is zij in hun midden. Buiten regent het. Haar broer vertelt over haar laatste wens, die nog in vervulling is gegaan: vliegen. Oók over haar rustplaats op Geestmerloo. Een fraaie luchtfoto van ons gebied met vijver en eilanden omlijst zijn verhaal. En nét op dat moment vliegt er een helikopter over. Het geronk vult de aula, jaagt kippenvel op de armen. Het moet zo zijn.

Als laatste klinkt haar lievelingslied, ‘Caledonia’:

‘Oh, but let me tell you that I love you, that I think about you all the time. Caledonia you’re calling me, and now I’m going home. If I should become a stranger, you know that it would make me more than sad. Caledonia’s been everything I’ve ever had.’

En dan, dan wordt Liesbeth naar haar nieuwe thuis gebracht, op de heuvel.

De lange, lieve stoet loopt stil vooruit.

De zon is gaan schijnen.

Maureen