Koetjes en kalfjes

Een waterig zonnetje schijnt op het vlakke water van Geestmerloo als ik, bepakt en bezakt met onze meetapparatuur langs het beneden pad loop. Het is steeds weer een bijzonder moment als mensen met hun eigen levensverhalen een plek uit komen zoeken bij ons op de natuurbegraafplaats. Genietend van de doorkomende zon en van het windstil zijn, wat op zichzelf al uniek is voor deze plek, lopen we al pratend over koetjes en kalfjes. Want die stonden hier, nog geen twee jaar geleden, in de wei. 

Mensen vertellen veel, zo bewegend in de buitenlucht. Je merkt dat dit moment belangrijk voor ze is en veelal verkennen ze naast het gebied en de twee gebouwen ook of ze zich thuis voelen bij ons als team. Bij ons als medemens. Zo werkt het volgens mij ook.

Middels de koetjes en kalfjes, die over en weer worden uitgewisseld geven mensen vaak een inkijkje in wat ze bezighoudt, wat ze hebben meegemaakt, wat ze drijft. Ze vertellen wat ze rust geeft, waar ze van houden en ja, vaak gaat dat over de bloemetjes en de bijtjes. 

Woorden zeggen dan veel, luisteren is belangrijk en als deze woorden dan ook nog eens kloppen bij wat we fysiek zien gebeuren dan heeft iemand zijn of haar plek gevonden. Soms stil, soms ontroerend en soms ook juist een moment van opluchting. Heel divers, zoals wij mensen zijn. Het gebeurt gewoon, zodra iemand bereid is om uit zijn of haar hoofd te stappen om naar gevoel te gaan. “Dit wordt hem Jan, zo tegen de heuvel, met de bomen in de rug en kijkend naar de duinen.” Prachtig toch? Jan geeft nog even terug dat ze dat waarschijnlijk toch niet zien. “Maar onze kinderen wel Jan!” Deze komt binnen bij Jan, hij glimlacht en vraagt of hij het tijdelijke paaltje de grond in mag slaan. Mooi voor elkaar…

We maken nog een foto van deze bijzondere plek, een kus als teken dat het goed is. Een waterig zonnetje schijnt in de ogen van het stel, en ik? Ik ben windstil…

Jacco