Het waait wel over

Het gebeurt heel vaak dat het regent dat het giet en als we dan naar buiten gaan om een geliefde toe te vertrouwen aan moeder aarde, wordt het opeens droog. Het kan haast geen toeval zijn zou ik zeggen. Inmiddels is het zo dat als ik naar buiten kijk en de soms horizontaal vallende regen zie, ik gewoon weet: het waait wel over. Onlangs werd ik verrast. Juist toen we naar buiten gingen begon het enorm te regenen en te waaien. Met bakken kwam de regen uit de lucht. Mensen die nog dachten het wel met hun witte sportschoenen of halfhoge pumps te redden dropen letterlijk af naar de bank die aan de zijkant van de ceremonieruimte staat. Het heeft wel iets, allemaal mensen die half op de bank zittend proberen laarzen aan te trekken waarvan we eigenlijk standaard weten dat er geen sokken in zitten en de wreef altijd te laag is. Dat dus. In sommige gevallen waait het dus helemaal niet over en krijgen we de volle laag. Navraag leert dan meestal dat in dit geval dat type weer juist heel goed bij de geliefde past. Al is het alleen maar om al die ploeterende mensen nog even te zien die na terugkomst ook nog eens deze vieze, sompige laarzen uit moeten trekken. Vaak met hulp van elkaar want wat kunnen we vastzitten. U ziet het vast voor u. De ene zit en de andere trekt aan de laars. Vuile handen durven maken en het risico achteruit te vallen. Het lijkt wel rouw. Wat een troostende gedachte dat er misschien stiekem wordt meegekeken vanaf die regenwolk hoog aan de hemel. Vanaf die wolk die soms plaatsmaakt voor de zon en soms gewoon blijft hangen. Ze komen en gaan, net als onze gedachten. Ze waaien soms over en soms blijven ze een poosje. En rouw? Dat is misschien wel die blauwe lucht, soms helder, puur en zonnig, soms mistig en grauw, soms met donderwolken en sneeuwluchten. Soms met tranen dat het giet. Het is er altijd….weer!

Jacco