Het pad van de rouw

Regelmatig bezoekt hij het plekje waar zij nu voorgoed ligt uit te rusten. Een mooie plek, in de vrije natuur. Midden in het wijdse gras, met uitzicht over het water. Vele vogels die haar gezelschap houden.

Hij loopt hier een rondje en staat altijd even stil bij haar. Denkt na over hun leven samen, hoe het allemaal verliep. Wat er goed ging en wat minder…

Jarenlang waren ze samen, maar toen zij overleed, waren ze, zoals dat vaak gaat in het leven, alweer een tijdje uit elkaar. Hij heeft haar enige zoon niet meer gezien, was niet betrokken bij de organisatie van haar uitvaart, zijn naam stond niet op haar afscheidskaart en zijn woorden van rouw klonken niet tijdens de warme, intieme samenkomst in familiekring.

Geen naaste familie is hij, hooguit een partner uit het verleden. 

Zijn rouw is er niet minder om. Een gebroken man zien wij het natuurterrein opkomen en het lange pad naar haar plek volgen. Soms blijft hij een paar weken weg. Dan weer zien we hem elke dag. Rouw komt en gaat immers, als de golven van de zee… 

Vele wandelaars zien we hier elke dag. Sommige lopen een vast rondje met hun partner, hun vriendin of hond. Andere zijn op doorreis vanuit Geestmerambacht naar hun huis in Alkmaar-Noord. Maar er zijn er ook die hier het pad van de rouw komen bewandelen. Het pad dat voor iedereen anders is. 

En soms heel alleen…

Maureen