Het knuistje

Zo af en toe hoor je hier een verhaal dat je tot het diepst in je ziel raakt en dat je doet nadenken. Een stof tot nadenken, dat niet zomaar gaat liggen. Het zijn die kleine, glinsterende pareltjes in de best lastige taak van het beoefenen van levenskunst. En als je ze pakt, dan kan je alleen maar diep geroerd zijn.

Mij overkwam dit met de komst van Anneloes. Zo noem ik haar maar even. Zij kwam alleen naar ons toe, want ze heeft geen partner of kinderen, zei ze. Wél hele lieve broers en zussen, nichten en neven. En voor hen wil ze haar zaakjes goed regelen: een heldere wens, een duidelijke plek en de financiën op orde. Anneloes stond in de zakelijke stand, zij toonde zich doortastend. Stelde vragen en dompelde zich uitgebreid onder in het gebied. 

Na afloop zaten we met een kopje thee en spraken nog even over het verschil tussen natuurbegraven en een ‘reguliere’ begraafplaats, toen Anneloes zich, licht aarzelend, liet ontvallen: “Dat weet ik, want ik heb nog een zoontje, dat ergens begraven ligt…’

Er volgde een stilte. 

Een stilte van een heel leven, van alles weten en niets weten, van een enorm verdriet en van tientallen vragen waarop nooit antwoord was gekomen. Een stilte, ook, die haar aanmoedigde om meer te vertellen. Rationele Anneloes transformeerde in een kwetsbare versie van zichzelf. Ze vertelde over haar zoontje, die jaren geleden na een veel te korte zwangerschap plots werd geboren en toch nog twee weken heeft geleefd. Maar hij was te klein, te kwetsbaar…

En toch is Anneloes dankbaar, vertelt ze. Ze heeft zijn leven in zich gehad. Ze heeft hem mogen voelen, zijn voetjes schoppend tegen haar ribben. Ze heeft zijn geboorte mogen meemaken en hem daarna nog twee weken dicht tegen zich aan mogen houden. Ze heeft zijn hartje gevoeld, zijn mini knuistjes hebben haar vingers omklemd. Ze heeft zijn kleine hoofdje gestreeld en ze hebben elkaar diep aangekeken. Ze heeft foto’s, herinneringen en een afscheid. En voor dit alles is ze dankbaar. Want hoe onverteerbaar en onmenselijk kort het ook was, ze moet er niet aan denken dat ze het helemaal niet had gehad.

We weten allemaal wel dat we dankbaar moeten zijn voor wat we hebben. 

Maar mensen zoals Anneloes laten het je even weer in elke cel van je lijf voelen. 

Maureen