Herenigd met Louise

Ruim 53 jaar geleden werd Louise geboren. Niet dat ze meteen die naam kreeg, Louise. 

Nee, want de voldragen Louise ademde niet bij de geboorte. Tot het ondraaglijke, onvoorstelbare verdriet van haar ouders kwam hun diep gekoesterde wens niet uit. Zij moesten Louise loslaten, nog voordat ze haar vast hadden kunnen houden. Letterlijk. 

‘Neemt u haar maar niet in de armen en geef haar maar geen naam’, hoorden zij van de ziekenhuisarts, ‘U gaat zich er anders maar aan hechten’. Zo ging dat vroeger. Geen foto’s, geen knuffels, geen afscheid, nee, zelfs geen naam. Nooit ging het gemis weg. Gelukkig haalde de tijd het gapende gat iets in. Het verzwegen kindje werd een sterrenkindje. En het sterrenkindje mocht vanaf 2019 alsnog erkend en benoemd worden. De ouders van Louise aarzelden geen moment: het meisje, dat er altijd bij had gehoord, kreeg een naam en werd alsnog bij haar broers en zussen in het trouwboekje geschreven.

Nu zijn haar ouders bij ons. Ze willen een plekje voor zichzelf bij ons reserveren. Immers: ze zijn op een leeftijd gekomen om daar over na te denken. We komen langs de wal, bij een rustige plek, op het uiterste puntje van onze natuurbegraafplaats. Wij kennen het verhaal van Louise nog niet en vertellen onbevangen hoe je vanaf hier een mooi uitzicht hebt op het Bos der Omarming. Ze kijken vragend.  We leggen uit dat ouders van overleden kinderen daar een boom kunnen planten als aandenken. Een ontzettend belangrijk en troostrijk ritueel, zelfs als dat kindje decennia geleden is overleden.  De ouders schieten vol en vertellen over Louise. De plek is nu meteen gekozen en een boom gaan ze zeker planten. Zo vlakbij. ‘Zijn we na de dood toch nog herenigd’, besluit haar moeder emotioneel.

Maureen

voor meer informatie over Het Bos der Omarming klik hier.