Fix you

Ze wacht op me bij het treinstation. Ik heb haar gesproken maar nog nooit gezien. En toch weet ik, zij is het: Brenda, begin 50, blond haar en een opvallende donkere bril. Vandaag haal ik haar op. Ze draagt een last met zich mee die niet te dragen valt. Ze is zo moe dat ze niet meer kan en durft te slapen. Ze oogt opgewekt, bijna sprankelend en aan de buitenkant kan niemand ontdekken wat er zich binnen in haar afspeelt. In het gesprek voel ik dat we haar gaan helpen. Haar wens: ergens bij het water met zicht op de duinen en de vrijheid van de zee voor altijd haar plekje hebben. Rust in haar hoofd en in haar lichaam. Vrij zijn. Ontketend van wat haar is overkomen in dit aardse leven, losgebroken van haar opgelegde pijn.

Heel maken krijgt hier een andere lading en dat is genoeg. Het klopt voor haar dat ze zelf de keuze heeft gemaakt om hier afscheid te nemen. Het aardse in te ruilen voor het oneindige. Er is plaats voor haar, natuurlijk! Dichterbij het water kan bijna niet. Brenda wil in haar eigen hangmat, gemaakt van natuurlijk materiaal, overlijden en ook daarin begraven worden. “En als ik dan dood ben?” vraagt ze me. Dan halen wij je op Brenda. Ik doe dat, samen met een collega. Ze grapt dat ze dan waarschijnlijk wat rustiger zal zijn. 

Als haar reis voor altijd is ingezet, lopen wij de trap op in een Amsterdams huis. Daar ligt ze, met haar mooie blonde lokken in haar hangmat, met haar eigen dekentje. Naast haar een zorgvuldig uitgezochte bos bloemen als cadeau voor zichzelf, voor op haar plekje. Op tafel staan twee doosjes verse macarons van de beste patisserie. Die heeft ze voor ons gekocht. Stil zijn we. Regie tot over het laatste moment, een powervrouw. Het leven overwonnen.

Dan het laatste stukje. Haar eigen keuze, eenvoudig, zonder geliefden maar mét haar vertrouwde muziek in de oneindig stralende zon. “One single song has set her free”. Weer helemaal jij. Mooie, dag!