Een oude boom

Jaren stond de boom tussen andere bomen, in de tuin van het ziekenhuis. Stil en statig stond zij op afstand te beschermen. Zoals een hulstboom dat doet. Zonder oordeel, zonder opdringerigheid, zonder ook maar iets te willen of te moeten, stond zij daar te zijn.  Zo liet zij de talloze dagelijkse blikken onbewogen over haar heen glijden. 

Blikken vanuit de ziekenhuiskamers. Van ongeloof, van wanhoop, van rustig afwachten, van een nieuwe knie, een nieuw leven of van een laatste dag. Biddende blikken, tranende blikken en blije blikken. Van achter de open gordijntjes gleden ze over haar heen, zonder haar te zien. 

Soms gingen de gordijntjes dicht. Dan bleef zij, door het laagje katoen heen, de scherpe randjes eraf halen. Helen op afstand, zonder dat iemand dat doorhad. Of van dichtbij, voor degenen die bij haar de stilte of de schaduw kwamen opzoeken.  Zoals een hulstboom dat doet. 

Op een dag besloot men dat de boom een nieuwe plek moest krijgen. Zij mocht met haar waardevolle bagage gaan uitrusten op de nieuwe natuurbegraafplaats, in dezelfde stad. Vanaf de driesprong van Geestmerloo kijkt zij sindsdien toe. Hier staat zij voor daarna, voor eeuwigheid. 

Maar zij heeft het zwaar. Moet je een oude boom nog wel verplanten, lijkt haar kale stam zich vertwijfeld af te vragen. Heel voorzichtig, liefdevol is zij gesnoeid. Wat zij niet meer nodig heeft is weg, maar haar kern, met alle zacht ingekerfde herinneringen staat fier en volop leven overeind. Het groene blad bovenin fluistert dat het wel goed komt. Positief en veerkrachtig. Zoals een hulstboom dat kan zijn.

Loop langs, geef haar een blik, aai haar stam. Zonder oordeel, met je blik. 

Het komt goed boom, het komt goed.