Een moeder verlaat het nest

Een moeder heeft haar nest verlaten. Zomaar, zonder aankondiging is zij naar de andere kant gevlogen. Vier ontredderde kinderen achterlatend. Of, nou ja, kinderen.. Het zijn volwassen mannen. Blakende mannen, in de bloei van hun leven. Die zich zomaar ineens met hun vader op een grijze vrijdagmiddag op natuurbegraafplaats Geestmerloo bevinden. 

Hun agenda’s waren gevuld geweest met allerlei dingen op deze zomerdag zo vlak voor het weekend. Een vergadering, een borrel, een etentje of een klusje ergens. Maar nee, moeder verliet het nest en ineens staan zij, compleet verbaasd, knipperend nog met de ogen, in ons veld. Om een plekje voor haar uit te zoeken. 

En dat is lastig, heel erg lastig. Geen plek is goed genoeg. Geen plek is rustig genoeg, druk genoeg, groen genoeg, begroeid genoeg of kaal genoeg. Want ze willen het niet. Ze willen niet dat zij ergens komt te liggen. Nu al.

We geven alleen kort de nodige informatie en laten ze in alle rust het gebied verkennen, aan het idee wennen. Langzaam daalt de stilte in. Ze ruiken, proeven, overleggen, struinen, huilen, vragen, herinneren, waaieren uit elkaar en voelen, ieder voor zich.

En dan.. komen zij allemaal weer samen. Op die ene plek waar het voor iedereen wel goed voelt. In de luwte, maar niet ‘weggestopt’ in een hoekje, vergezicht op de duinen. Haar waardig. Doe maar hier, knikken zij zacht. 

Verbindende tranen vloeien.

Het begint te regenen.

Wij laten ze samen en gaan de plek met gps inmeten. En precies op dat moment, op die plek, vliegt er een broedende eend uit het struikgewas omhoog. Zij geeft ruimte en verlaat haar nest – voor even. Twee verlaten nesten op één plek, in een dans van ultieme solidariteit tussen mens en natuur. 

Eendenmoeder keert al snel terug naar haar nest.

Net zoals de mensenmoeder er, toegedekt op Geestmerloo, altijd bij zal blijven. 

Daar zitten en liggen zij nu, zij aan zij.

Maureen