Donkere bril

De zon schijnt. Ik heb een afspraak met een jonge vrouw die meer wil weten over onze mogelijkheden. Ze komt net even te laat aan gefietst. Zij zegt licht buiten adem dat ze soms wat onhandig is met het vastzetten van haar fiets. Ik glimlach en voordat we binnen zijn geeft ze aan dat ze een prikpen in haar binnenzak heeft voor als ze een epileptische aanval krijgt. 

We praten, wat een energie neemt ze mee! Tijdens het wandelen vertelt ze dat de epileptische aanvallen komen door een hersentumor: “Daarom ben ik hier, ik wil graag hier begraven worden.”

Ik slik even, zoveel positieve energie en dan vertel je dit?  Ze glimlacht breeduit en zegt dat ze dit graag geregeld wil hebben. Ze bekijkt alles puur en oprecht vanuit haar kleurrijke bril. Klein geworden van haar grootsheid zeg ik dat haar verhaal me raakt, dat ik haar een groot voorbeeld vind.

Een poos later komt ze terug. Op de fiets. Ze is haar bril vergeten. De zon komt nogal binnen bij haar. Ik pak mijn bril uit de auto, zo’n zwarte met donkere glazen. In schril contrast met hoe zij de wereld bekijkt. Voordat we op zoek gaan naar haar laatste plekje hebben we het over haar afscheid. “Zo’n rouwauto hoeft niet zo voor mij”. Dan met een dikke glimlach: “Jij komt me wel thuis ophalen denk?”. Ik vraag hoe lang het  lopen is. “Zo’n twintig minuten”. Die staat, wij komen je halen!

7 oktober 2021: Ze rijdt de begraafplaats op. Op fietsbanden, maar nu op 4 stuks en helaas veel te vroeg. Geflankeerd door haar geliefden, in een lichte wade en met kleurrijke bloemen, net zoals zij was. Ze volgt de muziek die voor haar uit loopt. Op de tonen van “Everything is gonna be alright” wordt ze toevertrouwd aan het plekje dat wij zo kort daarvoor hebben uitgezocht. 

Jouw positieve kijk op de wereld, je mooie glimlach en de mooie gesprekken die we hebben gehad zal ik nooit vergeten. De donkere bril in mijn auto voelt opeens een stuk lichter. Dank je wel lieve Melissa, heb het goed!

Jacco