Dick

Een column uit het hart van één van de vaste bezoekers van Geestmerloo.

“Het is zaterdag. Eén van mijn vaste bezoekdagen op Geestmerloo. 

Rustig, helder weer en op de ruime parkeerplaats treft mij telkens weer de rustige, bijna serene sfeer die daar al voelbaar is.

Vaak is er al een uitvaart gaande en dan zijn er natuurlijk meer mensen daar. Dat zijn vaak rustige, vriendelijke personen die groeten met een glimlach. Komt het door de omgeving? Ik denk het. Die zet aan tot rust en bezinning, zo niet aanvaarding.

Dan door naar het, even verderop gelegen, huis van de beheerders met daarnaast de ceremonieruimte. Even een groet als de medewerkers er zijn en niet druk bezig zijn in de ceremonieruimte of op het veld zelf. Een glimlach, een vriendelijk woord, heel prettig altijd.

Ik ga de heuvel op in oostelijke richting, een wandeling door niets dan natuur naar mijn overleden vrouw Marian. Zij is sinds ruim twee jaar aan de westzijde van de heuvel toevertrouwd aan de natuur en het beheer. 

Het is stil, alleen de wind, en af en toe vogels die overvliegen of dichtbij bezig zijn met wat hen boeit. Dit geeft het allemaal een heel speciaal gevoel, zo verstild in de tijd. Er zijn ook vaak wandelaars die, met of zonder honden of kinderen, veelal vriendelijk groeten. Soms is er een moment met een lotgenoot. Een rustig kort gesprek over de situatie en het gevoel, veelal het gevoel van gemis.

Bij Marian aangekomen groet ik haar, ook namens onze kinderen en kleinkinderen voor wie ze zoveel betekende, waar ze intens van hield en die dol op haar waren. Ze was er altijd voor iedereen. Dat is nu nog steeds voelbaar in haar omgeving. Dat gevoel zal, hoop ik, het verdriet en gemis overstemmen, hoewel dat niet altijd lukt. Zij is duidelijk aanwezig hier en groet vaak met een zonnestraal op mij, of een plotseling briesje vanuit het niets, over mijn gezicht. Een stil moment weer, vol van liefde. We bespreken de situatie thuis bij mij en bij onze jongens en hun gezinnen en ik vraag vaak om raad. Hoe zou jij dit aanpakken? Het is altijd weer moeilijk om haar achter te laten maar wel met de belofte snel weer terug te komen. Ook het gevoel dat ik zelf ben achtergelaten in de nu, voor mij onherkenbare en vreemde wereld waarin ik nu alleen moet verder zwerven is weer even fel aanwezig. Zo is verlies. Een kluwen van verwarrende emoties. Daar is geduld voor nodig. Veel geduld. Nog een laatste handzwaai en adieu Marian. Tot gauw weer.

Ik vervolg mijn wandeling westwaarts door het gebied. Een prachtig bijna pastoraal landschap, vooral als ik de wadi oversteek en richting het zuiden ga. Er zijn hele speciale plekken daar rond een paar op zichzelf staande bomen. Een speciale sfeer. Soms kom ik iemand van het beheer tegen die rustig bezig is met het onderhoud van het terrein of met een grasmaaier mooie, fantasierijke paden maakt tussen de hoog opgegroeide planten, struiken en kleine boompjes. Een heel fijn en bijna onwerelds gevoel geeft dat. 

Ook de vrolijke, opgewonden stemmetjes van kinderen in de aangrenzende natuurspeeltuin horen er hier bij. Dat doet goed en brengt een glimlach teweeg. Het is hier vol leven dat de gevoelens van verlies, verdriet en eenzaamheid wat in balans brengt.

Na mijn wandeling aan de westkant en over de eilanden ga ik nog even zitten voor de ceremonieruimte, met een beetje mazzel uit de wind en in de zon. Een fijne plek. Soms zit ik onder de boom met het bankje rondom,  met soms een traktatie van het beheer. Dat geeft altijd weer een fijn gevoel van hier gewoon er bij horen. Nog even met de gedachten rond gaan en dan, na een zwaai richting Marian, terug op weg naar de buitenwereld.”