De volumeknop van rouw

Hoe het met haar gaat, een paar maanden na het overlijden van haar moeder? Tja.. ups en downs, dat is wel zo’n beetje de beste beschrijving. Het gekke is, zo zegt ze, dat ze er tijdens haar werk doordeweeks helemaal niet zoveel last van heeft. Dan is ze lekker bezig en denkt ze er soms zelfs helemaal niet aan. Daar kan ze dan ook wel weer van schrikken. Is ze er nu al overheen? Zou ze haar lieve moeder zo snel alweer kunnen vergeten? 

Maar dan is het weekend. Rust, stilte. En bam, dan komt het.  “Dan gaat de volumeknop helemaal open.” Treffender had ze de essentie van rouw niet kunnen verwoorden. Rouw als een geluid, dat met een volumeknop te bedienen valt. Een geluid dat altijd aanwezig is, zelfs als je het even niet hoort. Maar dan besef je dat het geluid al even niet tot je doorgedrongen is en begint het wat harder te klinken. Zeurend. Mild nog steeds, en op de achtergrond, dat wel, maar het is er.

En zo ineens schuift de volumeknop als een raket naar de maximale stand. Een ondraaglijk denderend geluid dringt keihard hard je oren binnen. Alle lucht wordt uit je longen gezogen, je stort tegen de vloer met een beangstigende vaart. Je kan niks anders doen dan aanhoren. Hoe lang ga je dit volhouden? Wordt de kracht van dit volume ooit minder? Ja, dat wordt ie. Soms ook sneller dan je denkt. Je gaat op termijn leren die volumeknop zelf te bedienen, zoals zij hier zo mooi schetst. Even wat minder geluid als de dagelijkse beslommeringen daar om vragen. Voluit als het kan. Maar nooit helemaal weg. Dat nooit.

Maureen